Posted in Uncategorized on February 28, 2012|
1 Comment »
De takken van de bomen steken scherp af tegen de strakgrijze lucht. Ze zwaaien naar me. Ik kijk terug naar de aflevering van mijn soap van gisteren. Verschillende verhaallijnen speelden zich af.
De buurman is er nog niet aan toe om los te laten en wentelt zich in zijn slachtofferrol. Hij zocht de confrontatie op met ex en dat leverde hem een gebroken been op.
Een volgende scene; ze loopt een lange weg van verdriet, en voelt nu dat het goed is om uit te reiken naar anderen.
Een oriënterend gesprek, waarbij afzonderlijke dromen bij elkaar komen. Niet ik, niet jij, maar wij!!!
Een moment van inzicht; wat je doet is niet wie je bent. Beoordeel jezelf en anderen naar het gedrag, niet als persoon.
Midden in het bos kwamen de olifant en de slak elkaar tegen.
‘Hallo olifant,’ zei de slak.
‘Dag slak,’ zei de olifant.
Op dat moment begon het te regenen.
‘Kom maar even binnen,’ zei de slak.
‘Graag,’ zei de olifant en hij stapte het huis van de slak in. Het was warm en donker daar binnen, terwijl de regen op het dak kletterde.
‘Het is hier wel nauw,’ zei de olifant.
‘Ja,’ zei de slak. ‘Maar niet als ik alleen thuis ben.’
‘Ik vraag me af,’ zei de olifant die nauwelijks kon ademhalen, ‘wat erger is: nat of nauw?’
‘Ja,’ zei de slak, ‘wat zou eigenlijk erger zijn?’
‘Heb je hier nergens een raam?’ vroeg de olifant.
‘Als ik kijken wil ga ik altijd naar buiten,’ zei de slak.
De olifant knikte, maar het huis van de slak was net iets te klein daarvoor. De wanden kraakten, barstten en vielen in scherven uiteen.
‘Wat deed ik nou?’ vroeg de olifant.
‘Knikken,’ zei de slak, terwijl de tranen in zijn ogen sprongen.
‘Maar dat doe ik zo vaak…’ zei de olifant. Maar toen sloeg hij zijn ogen neer en zei: ‘Het spijt me, slak.’
De slak keek zo verdrietig dat de olifant een brok in zijn keel kreeg. Het was ook een treurig gezicht: de neergutsende regen, de stukjes huis en de wanhopige slak.
‘Kan ik iets lijmen?’ vroeg de olifant. Maar de slak zei alleen maar: ‘Loop maar door, olifant.’
Toen de olifant doorliep riep hij hem nog na: ‘Maar ik ben niet boos!’
‘Nee,’ riep de olifant vlak voordat hij niet oplette en met zijn volle gewicht tegen de beuk botste, en wel zo hard dat de eekhoorn boven in zijn huis met stoel en al omviel, terwijl hij juist even zat te slapen.
De avond viel en de slak zocht alle scherven van zijn huis bij elkaar. Met wat lijm maakte hij zijn huis weer heel. Maar in het dak liet hij een opening waardoorheen iemand voortaan zijn hoofd zou kunnen steken als hij wilde knikken.
Toen hij die nacht plotseling wakker werd zag hij door de opening een ster in de donkere lucht. En dan te bedenken, dacht hij, dat ik tot nu toe zelfs geen kier heb gehad. Hoe bestaat het! En hij schudde heel voorzichtig zijn hoofd, terwijl de ster hoog boven hem fonkelde.
– Toon Tellegen – Langzaam, zo snel als zij konden –
Read Full Post »
“Wat? Bestaat dat dan nog? Wat ouderwets.” Dit was de reactie toen ik vertelde van de tupperwareparty. Toegegeven, ik sprong geen gat in de lucht bij de uitnodiging. Het stoffige imago deed mijn hart niet sneller kloppen. Maar toen roerde het kind in mij zich. Het stemmetje zei me dat ik niet zo snel een oordeel moest geven, dat ik buiten de lijntjes moest denken, nieuwsgierig zijn en open en vooral ‘nieuwe’ uitdagingen aan moest gaan.
Femmy's gedachtenspinsels 